مک لارن ( McLaren )

پروفایل مک‌لارن: از تاریخچه‌ای غنی تا موفقیت‌های اخیر

از زمان ورود به ورزش در سال 1966 تحت رهبری و تلاش بی‌وقفه‌ی بنیان‌گذار خلاق خود، بروس مک‌لارن، موفقیت‌های این تیم چیزی جز شگفت‌انگیز نبوده است. پنج دهه درخشان باعث شده است تا این تیم به تعداد زیادی پیروزی، جایگاه‌های اولیه و سکوهای مختلف دست یابد و نه تنها هشت قهرمانی سازندگان را به دست آورد، بلکه برخی از بزرگ‌ترین رانندگان تاریخ این ورزش نیز با این تیم شناخته شدند. از جمله این رانندگان می‌توان به امرسون فتس‌پالد، آیرتون سنا، میکا هاکینن و لوئیس همیلتون اشاره کرد.

سال 2023
پس از شروعی کند، مک‌لارن به طور منظم به دنبال سکوهای قهرمانی است. لاندو نوریس و هم‌تیمی تازه‌کارش اسکار پیچستری، مجموعاً موفق به کسب نه سکو می‌شوند. نتیجه این تلاش‌ها، صعود به رتبه چهارم کلی در مسابقات قهرمانی سازندگان است.

سال 2022
این تیم به رتبه پنجم در جدول رده‌بندی سقوط کرد، در حالی که لاندو نوریس تنها سکو را در ایملای ایتالیا به دست آورد و 122 از 159 امتیاز تیم را کسب کرد. دنیل ریچاردو نتوانست با ماشین MCL36 که موتور مرسدس داشت، ارتباط برقرار کند و در انتهای فصل از تیم جدا شد.

سال 2021
این تیم موفق به کسب نخستین پیروزی خود از سال 2012 شد. دنیل ریچاردو و لاندو نوریس تنها یکدو نتیجه برتر سال را در مونزا به ثبت رساندند. با این حال، این تیم به رتبه چهارم در جدول کلی سقوط کرد؛ زیرا در رقابت فصلی برای جایگاه سوم با فراری ضعیف‌تر عمل کرد.

سال 2020
این تیم سریع و منسجم ظاهر شد و با شکست رقبای متوسط خود، به رتبه سوم در جدول رده‌بندی دست یافت در حالی که فراری با مشکلاتی روبرو بود. کارلوس ساینز و لاندو نوریس به هر دو سکو رسیدند. همچنین توافق کردند که از سال 2021 با موتور مرسدس ادامه دهند.

سال 2019
با آغاز همکاری با رنو و فشار بالای لاندو نوریس بر کارلوس ساینز با تجربه، مک‌لارن به وضوح به عنوان بهترین تیم خارج از سه تیم بزرگ شناخته شد. کسب مقام سوم در برزیل، نخستین سکو تیم در پنج سال اخیر بود.

مک‌لارن - تاریخ هر سال

هر آنچه باید درباره تاریخچه فرمول 1 مک‌لارن از سال 1963 بدانید. رانندگان محبوب مک‌لارن را در طول سال‌ها دنبال کنید و لحظات برتر را جشن بگیرید.

سال 2023
پس از شروع کندی در فصل، تیم مک‌لارن به طور منظم در جمع مدعیان سکو قرار گرفت. لاندو نوریس و هم‌تیمی تازه‌کارش، اسکار پیچستری، مجموعاً موفق به کسب نه سکو شدند. نتیجه این عملکرد، صعود به رتبه چهارم کلی در مسابقات قهرمانی سازندگان بود.

سال 2022
این تیم به رتبه پنجم در جدول رده‌بندی سقوط کرد و پشت سر آلپاین قرار گرفت. لاندو نوریس تنها سکو را در ایملای ایتالیا به دست آورد و 122 از 159 امتیاز تیم را کسب کرد. دنیل ریچاردو نتوانست با ماشین MCL36 که قدرت آن از مرسدس بود، انطباق خوبی برقرار کند و در پایان فصل از تیم جدا شد.

سال 2021
این تیم موفق به ثبت نخستین پیروزی خود از سال 2012 شد؛ با دنیل ریچاردو و لاندو نوریس که تنها نتیجه یکدو (دو راننده از یک تیم در رده‌های اول و دوم) یک تیم در سال را در مونزا به دست آوردند. با این حال، این تیم به رتبه چهارم در جدول کلی سقوط کرد و در مبارزه تمام فصل با فراری در رقابت برای جایگاه سوم نتیجه بهتری نگرفت.

سال 2020
مک‌لارن به عنوان تیمی سریع و یکنواخت ظاهر شد و در نهایت با شکست رقبا در رده‌های میانی، به رتبه سوم جدول رده‌بندی دست یافت. این موفقیت در حالی حاصل شد که فراری دچار افت عملکرد شد و کارلوس ساینز و لاندو نوریس توانستند هر کدام به سکوهای قهرمانی دست یابند. همچنین، یک توافق برای استفاده از موتور مرسدس از سال 2021 به امضا رسید.

سال 2019
همکاری با رنو به خوبی پیش می‌رود و ستاره تازه‌کار، لاندو نوریس، فشار زیادی به کارلوس ساینز با تجربه می‌آورد. این تیم به وضوح به عنوان بهترین تیم خارج از سه تیم بزرگ شناخته می‌شود و کسب مقام سوم در برزیل، نخستین سکو در پنج سال اخیر را رقم می‌زند.

سال 2018
انتقال به نیروگاه رنو بهبود فوری را به همراه داشت و تیم در پنج مسابقه نخست 40 امتیاز کسب کرد. با این حال، حفظ این فرم دشوار بود و علیرغم رانندگی‌های قابل تحسین فرناندو آلونسو، 16 مسابقه باقی‌مانده تنها 10 امتیاز دیگر به دست آوردند و در نهایت به رتبه ششم در جدول رده‌بندی رسیدند.

سال 2017
سومین فصل ناامیدکننده با موتورهای هوندا، آخرین straw برای این همکاری دوباره شد و موجب سوئیچ به نیروگاه رنو برای سال 2018 گردید. فرناندو آلونسو و استوفل واندرون تنها 30 امتیاز کسب کردند، به رغم داشتن شاسی که به آلونسو اجازه داد در مسابقه مجارستان سریع‌ترین دور را ثبت کند.

سال 2016
دومین فصل همکاری دوباره با هوندا شاهد بهبودهای قابل توجهی بود، هرچند که هنوز فاصله زیادی تا رقابت برای سکوها وجود داشت. مک‌لارن به رتبه ششم جدول رده‌بندی صعود کرد و بیشتر 76 امتیاز خود را با رانندگی فرناندو آلونسو کسب کرد. او بهترین نتایج تیم را با کسب مقام پنجم در موناكو و آستین به ارمغان آورد. آلونسو به دلیل مصدومیت یک مسابقه را از دست داد و این فرصت را برای استوفل واندرون، شاگرد تیم، فراهم کرد که به عنوان راننده‌ای تازه‌کار در جمع ده نفر برتر قرار گیرد و جایگزین جنسن باتن برای سال 2017 شود.

سال 2015
ترکیب دوباره مک‌لارن و هوندا با چالش‌های زیادی مواجه شد و نسل فعلی واحد قدرت برای آن‌ها سخت بود. این فصل ناامیدکننده با وجود دو قهرمان سابق، جنسن باتن و فرناندو آلونسو، به پایان رسید و تیم تنها 27 امتیاز کسب کرد و به رتبه نهم جدول رده‌بندی سقوط کرد.

سال 2014
آخرین فصل با موتور مرسدس (قبل از انتقال به هوندا) فصل دشواری بود، علی‌رغم کسب دو سکو در مسابقه اول در استرالیا. نه باتن و نه هم‌تیمی تازه‌کارش، مگنوسن، نتوانستند بار دیگر به جمع سه تیم برتر راه یابند و تیم تنها در مسابقه نهایی به مقام پنجم کلی دست یافت.

سال 2013
پس از طراحی یک خودروی کاملاً جدید، مک‌لارن در مراحل ابتدایی با MP4-28 به مشکل برخورد و رانندگی برای باتن و هم‌تیمی جدیدش، سرجیو پرز، دشوار بود. روند کسب امتیاز در 64 مسابقه که به سال 2010 برمی‌گشت، در مونترال متوقف شد. تیم در نهایت فصل را با رتبه‌ای ناامیدکننده، یعنی پنجم کلی، به پایان رساند و هیچ سکوئی به دست نیاورد.

سال 2012
مک‌لارن در نیمه اول فصل با نوساناتی مواجه بود، هرچند که در مسابقه اول در استرالیا پیروز شد. جنسن باتن به‌ویژه در استفاده از تایرهای پیرلی مشکل داشت. به‌روزرسانی‌های میانه فصل، MP4-27 را به سرعت‌های رقابتی بازگرداند، اما مشکلات قابل اعتماد بودن خودرو، تلاش برای کسب عنوان قهرمانی را مختل کرد.

سال 2011
مک‌لارن نتوانست با سرعت‌های کیفی ردبول در تمامی مسابقات (به جز کره) رقابت کند، اما به‌عنوان نزدیک‌ترین رقیب آن‌ها شناخته شد و در برخی مواقع در سرعت مسابقه از آن‌ها پیشی گرفت. لوئیس همیلتون و جنسن باتن هر کدام سه پیروزی کسب کردند و تیم در نهایت در جدول رده‌بندی به‌وضوح در رتبه دوم قرار گرفت.

سال 2010
خودروی مک‌لارن به اندازه ردبول سریع نبود، اما از نظر قابلیت اطمینان بهتر عمل کرد و در شرایط مرطوب درخشان بود. عملکرد این تیم با نوآوری (و به شدت کپی‌شده) F-duct تقویت شد که به رانندگان اجازه می‌دهد در سرعت‌های بالا بال عقب را متوقف کنند. مک‌لارن در نیمه اول فصل در صدر جدول قرار گرفت، اما در نهایت با پنج پیروزی به رتبه دوم رسید.

سال 2009
شروع دشوار فصل باعث شد همیلتون و کواوالاینن به سختی امتیاز کسب کنند، چه برسد به پیروزی. اما تلاش‌های مداوم MP4-24 را به یک خودروی برنده تبدیل کرد و همیلتون در مجارستان و سنگاپور پیروز شد، که به تیم کمک کرد تا در جدول رده‌بندی به مقام سوم برسد و یک امتیاز بالاتر از فراری قرار گیرد.

سال 2008
لوئیس همیلتون قهرمانی رانندگان را برای تیم به ارمغان آورد و این اولین قهرمانی از سال 1999 بود، اما همکاری او با هیکی کواوالاینن در نهایت برای کسب عنوان قهرمانی سازندگان کافی نبود و تیم در رتبه دوم قرار گرفت و 21 امتیاز از تیم ایتالیایی عقب ماند.

سال 2007
مک‌لارن هشت گرندپری را برنده شد، اما به دلیل برخورداری از داده‌های محرمانه فراری، از امتیازات سازندگان محروم و به مبلغ 100 میلیون دلار جریمه شد. رقابت شدید بین هم‌تیمی‌ها همیلتون و آلونسو باعث شد هر دو با امتیاز برابر به پایان برسند، اما یک امتیاز کمتر از قهرمانی رانندگان.

سال 2006
مک‌لارن در جدول رده‌بندی در مقام سوم قرار گرفت، هرچند که در نیمه دوم فصل از نظر سرعت مسابقه قوی عمل کرد. این تیم برای اولین بار در یک دهه بدون پیروزی فصل را به پایان رساند. کیمی رایکونن راننده غالب بود و خوان پابلو مونتویا در میانه فصل به NASCAR پیوست.

سال 2005
MP4-20 سریع‌ترین خودروی موجود در شبکه بود، اما مشکلات قابل اعتماد باعث شد تا این تیم به‌طور نزدیکی از کسب عنوان سازندگان بازماند، با وجود 10 پیروزی که دو پیروزی بیشتر از قهرمانان رنو بود. کیمی رایکونن در مسابقات قهرمانی رانندگان مقام دوم را کسب کرد.

سال 2004
مک‌لارن با بدترین شروع ممکن روبرو شد و در هفت مسابقه نخست تنها پنج امتیاز کسب کرد. اما تیم توانست به‌خوبی بازگشت کند و با پیروزی کیمی رایکونن در بلژیک، در نهایت سال را در مقام پنجم جدول به پایان برساند.

سال 2003
مک‌لارن در جدول سازندگان در رتبه سوم قرار داشت و به‌طور نزدیکی از ویلیامز عقب بود. کیمی رایکونن به‌عنوان نماینده کلیدی تیم در مسابقات قهرمانی رانندگان در نظر گرفته می‌شد و در نهایت در مسابقه آخر در ژاپن به مایکل شوماخر باخت.

سال 2002
مک‌لارن به رتبه سوم در مسابقات سازندگان تنزل کرد و پشت سر فراری و ویلیامز قرار گرفت. دیوید کولاوت در جدول رانندگان به مقام پنجم دست یافت.

سال 2000 - 2001
مک‌لارن در دو سال متوالی به مقام دوم در مسابقات رانندگان و سازندگان رسید که از حضور میکا هکینن و دیوید کولاوت بهره می‌برد.

سال 1998 - 1999
مک‌لارن پس از انطباق موفق با تغییرات قاعده‌ای، بر مسابقات dominar کرد و میکا هکینن در هر دو فصل قهرمان رانندگان شد، در حالی که مک‌لارن در 1998 عنوان سازندگان را نیز از آن خود کرد.

سال 1988 - 1991
این دوره نمایانگر تسلط کامل مک‌لارن بر مسابقات است. در سال 1988، آیرتون سنّا عنوان قهرمانی را از هم‌تیمی خود آلن پراست کسب کرد و در سال 1989 این افتخار به پراست رسید. سنّا در سال 1990 دوباره عنوان را به‌دست آورد و آن را در 1991 حفظ کرد.

سال 1985 - 1986
آلن پراست در این دو سال عنوان قهرمانی رانندگان را برای تیم به‌دست آورد.

سال 1984
نیکی لادّا در کنار آلن پراست، با کسب عنوان قهرمانی رانندگان به‌وسیله امتیاز نیم‌نقطه از هم‌تیمی خود، در 12 مسابقه از 16 مسابقه این فصل پیروز شد.

سال 1976
جیمز هانت عنوان قهرمانی رانندگان را برای تیم به‌دست آورد و با یک امتیاز از نیکی لادّا از فراری پیشی گرفت.

سال 1970
بروس مک‌لارن در حین تست یک خودروی ورزشی کان-ام در پیست گودوود کشته شد.

سال 1968
بروس مک‌لارن در بلژیک پیروز می‌شود و نخستین پیروزی گرندپری را برای تیم خود به ارمغان می‌آورد و در ادامه نیز در جدول سازندگان در مقام دوم قرار می‌گیرد.

سال 1963
شرکت مکلارن موتور ریسینگ در این سال تأسیس شد.